EEEN KNOOP IN DE MAAG
De verkiezingen in de Hongarije zijn voorbij. Bijna, althans, want in Kecskemét moeten de burgers op 7 mei opnieuw naar de stembus. Daar is de tweede ronde ongeldig verklaard, omdat lokale activisten van de oppositiepartij Fidesz iets geniaals hadden bedacht: ze hadden overal in de stad affiches geplakt waarop stond dat hun socialistische tegenstander al in eerste ronde was gekozen, dus dat mensen niet meer op hem hoefden te gaan stemmen. "Wilt u nog een politicus uit Kecskemét in het parlement, stem dan op ons".
In een variatie op dit thema hadden ze ook nog affiches gemaakt waarop werd beweerd dat de socialistische kandidaat zich uit de verkiezingsstrijd had teruggetrokken. De socialisten dienden een klacht in bij de kiescommissie. En kregen gelijk.
Ach, het gaat maar om één zetel, en uitmaken doet het toch niet meer, want de socialisten en de liberalen samen hebben de verkiezingen overtuigend gewonnen. Gelukkig, verzuchtte onze werkster, vurig aanhangster van deze coalitie. Ze had zich de afgelopen weken vreselijk zenuwachtig gemaakt over de uitkomst van dit verkiezingsspektakel. Zij en haar even politiek geïnteresseerde dochter waren op de verkiezingsavond met een glaasje Unicum, een kruidenbitter dat goed voor de maag heet te zijn, voor de tv gaan zitten. Normaal drinkt ze niet, maar dit keer had ze het echt nodig: ze had een knoop in de maag van de zenuwen. Gelukkig voor haar werd al heel snel duidelijk dat de coalitiepartijen het goed deden.
En ze was niet de enige die zich zo te sappel maakte over de uitslag. Bij het hoofdkantoor van de socialistische partij bekende menige sympathisant tegenover journalisten buikpijn te hebben van de zenuwen. Bij Fidesz-aanhangers zal dat vast niet anders zijn geweest. Per slot van rekening is de laatsten een hele campagne lang voorgehouden dat ze zo ongeveer de terugkeer van de communisten aan het bestrijden waren.
Mij maak je niet wijs dat de partijleiding van Fidesz geen verschil ziet tussen de communisten van 1989 en de socialistische partij nu. Maar het fanatisme waarmee sommige Fidesz-aanhangers het denkbeeldige communistische spook aan het bestrijden waren, verklaart ook voor een deel de knoop in Erzsébets maag. Want het heeft de stemming in het land er niet beter op gemaakt.
Die activisten in Kecskemét staan niet alleen. Zo was er een pastoor die er trots op is dat hij affiches van de MSzP had beklad, alsof het om het illegale verzet in de Tweede Wereldoorlog gaat. Een andere Fidesz-activist verstuurde een massa-sms dat de grootste bank van Hongarije, de OTP, failliet dreigde te gaan. Het was een wraakactie tegen de directeur van de bank (die vorig jaar notabene een recordwinst boekte) die kort daarvoor geweigerd had zich beschikbaar te stellen als premier in een Fidesz-regering. En dan waren er nog SMS-jes over het privé-leven van politieke tegenstanders.
Als partijleiding zou je je toch achter je oren moeten krabben wanneer je aanhangers zich geroepen voelen je politieke opponenten met dit soort methoden te bestrijden. Met democratie heeft dat weinig mee te maken, met hysterie veel.
Het mag leuk ogen als je aanhang zo fanatiek voor je de straat opgaat, maar uiteindelijk moeten mensen na de verkiezingen weer met elkaar verder en dat is een stuk minder simpel als er over en weer angst en wantrouwen heerst. Vier jaar geleden waren er verhalen van vrienden die elkaar na de verkiezingen nooit meer wilden zien, buren die niet meer met elkaar praten, families die om de politiek ruzie kregen. Dat is echt een veel te hoge prijs voor een parlementszetel.
In een variatie op dit thema hadden ze ook nog affiches gemaakt waarop werd beweerd dat de socialistische kandidaat zich uit de verkiezingsstrijd had teruggetrokken. De socialisten dienden een klacht in bij de kiescommissie. En kregen gelijk.
Ach, het gaat maar om één zetel, en uitmaken doet het toch niet meer, want de socialisten en de liberalen samen hebben de verkiezingen overtuigend gewonnen. Gelukkig, verzuchtte onze werkster, vurig aanhangster van deze coalitie. Ze had zich de afgelopen weken vreselijk zenuwachtig gemaakt over de uitkomst van dit verkiezingsspektakel. Zij en haar even politiek geïnteresseerde dochter waren op de verkiezingsavond met een glaasje Unicum, een kruidenbitter dat goed voor de maag heet te zijn, voor de tv gaan zitten. Normaal drinkt ze niet, maar dit keer had ze het echt nodig: ze had een knoop in de maag van de zenuwen. Gelukkig voor haar werd al heel snel duidelijk dat de coalitiepartijen het goed deden.
En ze was niet de enige die zich zo te sappel maakte over de uitslag. Bij het hoofdkantoor van de socialistische partij bekende menige sympathisant tegenover journalisten buikpijn te hebben van de zenuwen. Bij Fidesz-aanhangers zal dat vast niet anders zijn geweest. Per slot van rekening is de laatsten een hele campagne lang voorgehouden dat ze zo ongeveer de terugkeer van de communisten aan het bestrijden waren.
Mij maak je niet wijs dat de partijleiding van Fidesz geen verschil ziet tussen de communisten van 1989 en de socialistische partij nu. Maar het fanatisme waarmee sommige Fidesz-aanhangers het denkbeeldige communistische spook aan het bestrijden waren, verklaart ook voor een deel de knoop in Erzsébets maag. Want het heeft de stemming in het land er niet beter op gemaakt.
Die activisten in Kecskemét staan niet alleen. Zo was er een pastoor die er trots op is dat hij affiches van de MSzP had beklad, alsof het om het illegale verzet in de Tweede Wereldoorlog gaat. Een andere Fidesz-activist verstuurde een massa-sms dat de grootste bank van Hongarije, de OTP, failliet dreigde te gaan. Het was een wraakactie tegen de directeur van de bank (die vorig jaar notabene een recordwinst boekte) die kort daarvoor geweigerd had zich beschikbaar te stellen als premier in een Fidesz-regering. En dan waren er nog SMS-jes over het privé-leven van politieke tegenstanders.
Als partijleiding zou je je toch achter je oren moeten krabben wanneer je aanhangers zich geroepen voelen je politieke opponenten met dit soort methoden te bestrijden. Met democratie heeft dat weinig mee te maken, met hysterie veel.
Het mag leuk ogen als je aanhang zo fanatiek voor je de straat opgaat, maar uiteindelijk moeten mensen na de verkiezingen weer met elkaar verder en dat is een stuk minder simpel als er over en weer angst en wantrouwen heerst. Vier jaar geleden waren er verhalen van vrienden die elkaar na de verkiezingen nooit meer wilden zien, buren die niet meer met elkaar praten, families die om de politiek ruzie kregen. Dat is echt een veel te hoge prijs voor een parlementszetel.
Reacties