BULGAARSE VERPLEEGSTERS
Stel, er zaten vier Amerikaanse verpleegsters vast in Libië, beschuldigd van de krankzinnige misdaad dat ze meer dan 400 kinderen moedwillig met Aids hadden besmet. Of Engelse verpleegsters, Franse, Duitse, of zelfs Nederlandse. En een arts uit een van deze landen.
De wereld zou te klein zijn, al jaren.
Want dat is de situatie: al acht jaar lang zitten vier Bulgaarse verpleegsters en een Palestijnse arts vast in een Libische gevangenis, op beschuldiging dat ze 426 kinderen expres Aids zouden hebben bezorgd. Op de pijnbank hebben ze deze gruweldaad bekend, maar buiten Libische rechters gelooft geen mens die bekentenis. Ze waren niet meer dan de zondebokken die moesten opdraaien voor de belazerde omstandigheden in het ziekenhuis waar de kinderen lagen.
Al twee keer zijn ze ter dood veroordeeld. En wat doet de wereld in de tussentijd? Ze onderhandelen wat met Kadhafi over Lockerbie, laten Libië daarvoor een schadevergoeding betalen en heffen de sancties tegen Libië op.
Oh ja, ze hadden inmiddels vrij kunnen zijn, als Bulgarije bereid was geweest om 2,7 miljard op te hoesten, niet geheel toevallig precies het bedrag dat Libië als compensatie aan de nabestaanden van de Lockerbie-aanslag heeft betaald. Bulgarije betaalt dat geld niet, omdat betalen een soort van schulderkenning zou betekenen.
In de jaren dat vijf mensen onschuldig vastzitten, is Libië weer salonfähig geworden. Met Kadhafi mag weer gepraat worden, dat hij ooit terroristen op zijn grondgebied liet trainen, is hem vergeven en Brussel heeft zich de afgelopen jaar heel erg ingespannen om de relaties met het land te verbeteren. De verpleegsters zijn altijd een voetnoot in het beleid geweest, en trouwens ook in de kranten, een nieuwsberichtje, meer niet.
Dankzij het feit dat de familie van de Palestijnse arts inmiddels uit Libië naar Nederland is gevlucht (en er blijkbaar in is geslaagd aan Verdonks klauwen te ontsnappen), heeft de huidige uitspraak wél de kranten gehaald. En misschien ook dankzij het feit dat Bulgarije op 1 januari EU-lid wordt, en Brussel er dus niet meer omheen kan.
De EU, die Kadhafi twee jaar geleden, toen die vrouwen al zes jaar lang onschuldig in de gevangenis zaten en hun eerste ter dood veroordelingen al achter de rug hadden, met veel egards in Brussel onthaalde. rept voorzichtig toch weer over sancties, terwijl de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken Condoleezza Rice zegt 'terleurgesteld en bezorgd te zijn' over de veroordelingen.
Bezorgd en teleurgesteld... daar zullen die vier vrouwen en die ene man wat aan hebben, als ze vannacht, voor de zoveelste nacht in vele jaren, zwaar onder de pillen naar bed gaan, met het vuurpeleton in het vooruitzicht, of anders met nog jaren van slepende processen, tenzij de rest van de wereld zich eindelijk eens om hun lot gaat bekommeren.
De wereld zou te klein zijn, al jaren.
Want dat is de situatie: al acht jaar lang zitten vier Bulgaarse verpleegsters en een Palestijnse arts vast in een Libische gevangenis, op beschuldiging dat ze 426 kinderen expres Aids zouden hebben bezorgd. Op de pijnbank hebben ze deze gruweldaad bekend, maar buiten Libische rechters gelooft geen mens die bekentenis. Ze waren niet meer dan de zondebokken die moesten opdraaien voor de belazerde omstandigheden in het ziekenhuis waar de kinderen lagen.
Al twee keer zijn ze ter dood veroordeeld. En wat doet de wereld in de tussentijd? Ze onderhandelen wat met Kadhafi over Lockerbie, laten Libië daarvoor een schadevergoeding betalen en heffen de sancties tegen Libië op.
Oh ja, ze hadden inmiddels vrij kunnen zijn, als Bulgarije bereid was geweest om 2,7 miljard op te hoesten, niet geheel toevallig precies het bedrag dat Libië als compensatie aan de nabestaanden van de Lockerbie-aanslag heeft betaald. Bulgarije betaalt dat geld niet, omdat betalen een soort van schulderkenning zou betekenen.
In de jaren dat vijf mensen onschuldig vastzitten, is Libië weer salonfähig geworden. Met Kadhafi mag weer gepraat worden, dat hij ooit terroristen op zijn grondgebied liet trainen, is hem vergeven en Brussel heeft zich de afgelopen jaar heel erg ingespannen om de relaties met het land te verbeteren. De verpleegsters zijn altijd een voetnoot in het beleid geweest, en trouwens ook in de kranten, een nieuwsberichtje, meer niet.
Dankzij het feit dat de familie van de Palestijnse arts inmiddels uit Libië naar Nederland is gevlucht (en er blijkbaar in is geslaagd aan Verdonks klauwen te ontsnappen), heeft de huidige uitspraak wél de kranten gehaald. En misschien ook dankzij het feit dat Bulgarije op 1 januari EU-lid wordt, en Brussel er dus niet meer omheen kan.
De EU, die Kadhafi twee jaar geleden, toen die vrouwen al zes jaar lang onschuldig in de gevangenis zaten en hun eerste ter dood veroordelingen al achter de rug hadden, met veel egards in Brussel onthaalde. rept voorzichtig toch weer over sancties, terwijl de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken Condoleezza Rice zegt 'terleurgesteld en bezorgd te zijn' over de veroordelingen.
Bezorgd en teleurgesteld... daar zullen die vier vrouwen en die ene man wat aan hebben, als ze vannacht, voor de zoveelste nacht in vele jaren, zwaar onder de pillen naar bed gaan, met het vuurpeleton in het vooruitzicht, of anders met nog jaren van slepende processen, tenzij de rest van de wereld zich eindelijk eens om hun lot gaat bekommeren.
Reacties