OPTIMISME
Mircea Petrica is blij met het Roemeense EU-lidmaatschap. Sinds een jaar verbouwt hij zijn huis, maar door de tekorten op de Roemeense arbeidsmarkt was het moeilijk werklui te vinden. Sinds 1 januari haalt hij vakmensen uit Hongarije. 
,,Daar zijn er genoeg en ze werken meestal nog harder ook,’’ zegt hij tevreden.
Ook Marius Cosoroaba ziet in het Roemeese EU-lidmaatschap alleen maar voordelen. De zakenman richtte in 1992 samen met twee Griekse medestudenten BanAtikka op, een bedrijf dat systemen voor ononderbroken energietoevoer (bijvoorbeeld voor ziekenhuizen en computercentra) produceert.
,,Sinds we EU-lid zijn, merk ik dat onze partners ons betrouwbaarder vinden. Vroeger wilde onze Italiaanse leverancier altijd dat we vooruitbetaalden. Nu hebben we 180 dagen crediet. In het verleden was het voor Roemeense bedrijven heel moeilijk een banklening te krijgen, maar na 1 januari stonden de banken plotseling op de stoep met aanbiedingen.’’
Weinig mensen in Timisoara lijken iets negatiefs over de EU te zeggen te hebben. Meer geld, minder burocratie, nieuwe kansen, dat is de algemene reactie. ,,We hebben plotseling een enorme hoeveelheid geld’’, zegt Razvan Cioarga, docent informatietechnologie aan de polytechnische universiteit.
Zittend op één van de vele terrasjes in het centrum van de stad wijst hij naar de overkant. Daar, zonder steigers balancerend in de goot van het rectoraat van de universiteit, repareren arbeiders het dak. ,,EU-geld’’, zegt Ciorga. De universiteit kreeg zoveel geld uit Brussel, dat het instituut eigenlijk niet goed weet wat ermee te doen. Plots is er geld voor laboratoria en apparatuur die nooit konden worden aangeschaft.
Dat zal nog wel veranderen, denkt Ciorga, want na jaren van verwaarlozing zijn er meer dan genoeg bestemmingen voor het geld. ,,De universiteitsburocratie is nog niet ingesteld op de verwerking van die geldstroom. Daardoor duurt iedere investering eindeloos.’’
Als anticorruptie-maatregel is een openbare aanbesteding voor iedere aanschaf verplicht, en bij grotere investeringen moet dat sinds 1 januari zelfs op EU-niveau gebeuren. ,,Dat kost nog meer tijd, maar het heeft ons al een hele voordelige aanbieding voor een nieuw computersysteem van een Duits bedrijf opgeleverd,’’ constateert Cioarga tevreden.
De docent richtte in 2004 samen met twee oud-studiegenoten een IT-bedrijf op. Tot oktober 2006 liep dat matig, maar enkele maanden voor de EU-aansluiting trok de zaak plotseling aan. De eerste buitenlandse klanten zijn inmiddels ook binnen. De EU heeft de burocratie van het internationale zakendoen sterk vermindert: ,,Vroeger had je bijvoorbeeld speciale rekeningen voor buitenlandse klanten, nu is dat allemaal één standaard.’’
In tegenstelling tot veel van zijn medestudenten heeft Ciorba nooit overwogen om naar het buitenland te vertrekken. ,,Ik was er altijd van overtuigd dat hier kansen genoeg lagen. En het EU-lidmaatschap heeft die kansen alleen maar vergroot’’
Dat besef dringt langzaam ook onder Roemenen die wél vertrokken. Andra Petrica, de dochter van Mircea, keerde enkele weken geleden na zeven jaar Amerika terug naar huis. Ze is zelf verbaasd hoe makkelijk het was om een baan te vinden.
,,Het EU-lidmaatschap gaf voor mij de doorslag. Ik heb zeven emails verstuurd en had binnen twee weken zes aanbiedingen. En mijn man had net zo snel werk’’. Ze werkt nu voor een consultancybedrijf in Boekarest. Vijf collega’s zijn net als zijzelf terugkeerders met diploma’s van Amerikaanse topuniversiteiten als Harvard en Cornell.
,,Ik had het niet gedaan als ik in levensstandaard veel had moeten inleveren, maar de Roemeense salarissen zijn heel snel aan het stijgen. En hier heb ik veel meer kansen dan in Amerika. Vrijwel iedereen die ik ken die terug is gegaan, zegt er achteraf spijt van te hebben dat hij het niet eerder heeft gedaan.’’
,,Daar zijn er genoeg en ze werken meestal nog harder ook,’’ zegt hij tevreden.
Ook Marius Cosoroaba ziet in het Roemeese EU-lidmaatschap alleen maar voordelen. De zakenman richtte in 1992 samen met twee Griekse medestudenten BanAtikka op, een bedrijf dat systemen voor ononderbroken energietoevoer (bijvoorbeeld voor ziekenhuizen en computercentra) produceert.
,,Sinds we EU-lid zijn, merk ik dat onze partners ons betrouwbaarder vinden. Vroeger wilde onze Italiaanse leverancier altijd dat we vooruitbetaalden. Nu hebben we 180 dagen crediet. In het verleden was het voor Roemeense bedrijven heel moeilijk een banklening te krijgen, maar na 1 januari stonden de banken plotseling op de stoep met aanbiedingen.’’
Weinig mensen in Timisoara lijken iets negatiefs over de EU te zeggen te hebben. Meer geld, minder burocratie, nieuwe kansen, dat is de algemene reactie. ,,We hebben plotseling een enorme hoeveelheid geld’’, zegt Razvan Cioarga, docent informatietechnologie aan de polytechnische universiteit.
Zittend op één van de vele terrasjes in het centrum van de stad wijst hij naar de overkant. Daar, zonder steigers balancerend in de goot van het rectoraat van de universiteit, repareren arbeiders het dak. ,,EU-geld’’, zegt Ciorga. De universiteit kreeg zoveel geld uit Brussel, dat het instituut eigenlijk niet goed weet wat ermee te doen. Plots is er geld voor laboratoria en apparatuur die nooit konden worden aangeschaft.
Dat zal nog wel veranderen, denkt Ciorga, want na jaren van verwaarlozing zijn er meer dan genoeg bestemmingen voor het geld. ,,De universiteitsburocratie is nog niet ingesteld op de verwerking van die geldstroom. Daardoor duurt iedere investering eindeloos.’’
Als anticorruptie-maatregel is een openbare aanbesteding voor iedere aanschaf verplicht, en bij grotere investeringen moet dat sinds 1 januari zelfs op EU-niveau gebeuren. ,,Dat kost nog meer tijd, maar het heeft ons al een hele voordelige aanbieding voor een nieuw computersysteem van een Duits bedrijf opgeleverd,’’ constateert Cioarga tevreden.
De docent richtte in 2004 samen met twee oud-studiegenoten een IT-bedrijf op. Tot oktober 2006 liep dat matig, maar enkele maanden voor de EU-aansluiting trok de zaak plotseling aan. De eerste buitenlandse klanten zijn inmiddels ook binnen. De EU heeft de burocratie van het internationale zakendoen sterk vermindert: ,,Vroeger had je bijvoorbeeld speciale rekeningen voor buitenlandse klanten, nu is dat allemaal één standaard.’’
In tegenstelling tot veel van zijn medestudenten heeft Ciorba nooit overwogen om naar het buitenland te vertrekken. ,,Ik was er altijd van overtuigd dat hier kansen genoeg lagen. En het EU-lidmaatschap heeft die kansen alleen maar vergroot’’
Dat besef dringt langzaam ook onder Roemenen die wél vertrokken. Andra Petrica, de dochter van Mircea, keerde enkele weken geleden na zeven jaar Amerika terug naar huis. Ze is zelf verbaasd hoe makkelijk het was om een baan te vinden.
,,Het EU-lidmaatschap gaf voor mij de doorslag. Ik heb zeven emails verstuurd en had binnen twee weken zes aanbiedingen. En mijn man had net zo snel werk’’. Ze werkt nu voor een consultancybedrijf in Boekarest. Vijf collega’s zijn net als zijzelf terugkeerders met diploma’s van Amerikaanse topuniversiteiten als Harvard en Cornell.
,,Ik had het niet gedaan als ik in levensstandaard veel had moeten inleveren, maar de Roemeense salarissen zijn heel snel aan het stijgen. En hier heb ik veel meer kansen dan in Amerika. Vrijwel iedereen die ik ken die terug is gegaan, zegt er achteraf spijt van te hebben dat hij het niet eerder heeft gedaan.’’
Reacties