SCHUURPAPIER
Om ons parket op te knappen, hadden we een professionele schuurmachine nodig. Gelukkig is onze nieuwe woonplaats Vác groot genoeg om in dat soort wensen te voorzien en is er een winkel die dat soort apparaten verhuurt.
Ergens half januari gingen we er voor de eerste keer heen. Het apparaat was er, maar helaas, het schuurpapier niet. Eind van de week, zei het meisje achter de toonbank. Maar eind van de week was het er niet, en de week erop net zo min. Toen we de week daarna belden, was er goed nieuws: het schuurpapier was binnen.
Vol goede moed stapte een vriend van ons naar de winkel om het apparaat op te halen, maar helaas: bij onze drie eerdere bezoeken had niemand gemeld dat er een borg van 50.000 forint nodig was. Dat verzoek was niet onredelijk, al had onze vriend dat geld niet op zak. Merkwaardiger daarentegen was de eis dat de eigenaar van het huis waar de parketvloer lag, persoonlijk langs moest komen om zíjn identiteitskaart te laten zien. Die van onze vriend was niet goed genoeg.
Dat betekende een nieuw bezoek aan de zaak, het vijfde, om het apparaat alsnog op te halen. De vrouw van de baas gaf machine en schuurpapier. Gelukkig was haar man in de zaak: wat deed ze nou, dat schuurpapier hoorde helemaal niet bij die machine. En het goede schuurpapier? Nee, helaas, dat was er niet. Ditmaal gaven we de hoop op dat de winkel ervoor zou zorgen. Na enig aandringen zei de man dat er in Veresegyháza, een half uur rijden, een bedrijf zat dat het schuurpapier had. Uiteindelijk zijn we het daar persoonlijk gaan halen.
Kleine Hongaarse winkeliers klagen over de concurrentie van grote buitenlandse winkelbedrijven, en terecht. Het is een oneerlijke concurrentiestrijd tegen de bouwmarkten als Praktiker, de Brigo en de Baumax, of hapermarkten als de Cora, de Tesco en de Auchan, allemaal giganten met enorm veel vloeroppervlak, een groot aanbod en lage prijzen, die bovendien ook nog eens de hele zaterdag en zondag open zijn.
Waar je het dan van moet hebben als kleine winkelier, is je service. In datzelfde Vác zit een verkoper van loodgietersbenodigdheden die op onze zoektocht naar thermostatische radiatorknoppen niet, zoals al zijn collega's, riep: oh, maar dan moet u de aansluiting ook vervangen, maar goed naar die aansluiting keek en zei: dat merk radiatorknop dat u nu hebt, past daar inderdaad niet op, maar dit merk wel. En inderdaad, het paste. Kijk, maar dié man gaan we volgende keer terug.
Maar het valt me op dat veel kleine winkeliers die boodschap niet echt begrepen hebben. Het schuurpapierverhaal is geen uitzondering. Dat je in de buurtsuper misgrijpt, omdat de voorraden niet goed worden bijgehouden, was onder het communisme gewoon, maar het is helaas nog steeds geen uitzondering.
De kleine supermarkt in onze buurt heeft mij al een paar keer melk verkocht die, hoewel de uiterste verkoopdatum niet verstreken was, binnen een dag zuur werd. De hele winkel straalt de sfeer uit van zeventien jaar geleden, toen supermarkten je altijd het gevoel gaven dat je dankbaar mocht zijn dat je er niet binnen mocht.
Ik kan me nog herinneren dat ik ooit door een verkoopster naar buiten werd gejaagd, omdat ik geen winkelmandje had gepakt voor dat ene plastic zakje melk dat ik nodig had.
Naar die buurtsuper ga ik dus alleen nog maar heen als het echt niet anders kan, en dan koop ik bij voorkeur langhoudbare melk. Voor mijn verse producten ga ik liever naar een grote keten met een striktere kwaliteitscontrole. Dat is jammer, want eigenlijk hou ik van winkels waar ik een praatje met de eigenaar kan maken omdat ik hem ken en hij mij. Daar heb ik best een paar centen meer voor over.
Ergens half januari gingen we er voor de eerste keer heen. Het apparaat was er, maar helaas, het schuurpapier niet. Eind van de week, zei het meisje achter de toonbank. Maar eind van de week was het er niet, en de week erop net zo min. Toen we de week daarna belden, was er goed nieuws: het schuurpapier was binnen.
Vol goede moed stapte een vriend van ons naar de winkel om het apparaat op te halen, maar helaas: bij onze drie eerdere bezoeken had niemand gemeld dat er een borg van 50.000 forint nodig was. Dat verzoek was niet onredelijk, al had onze vriend dat geld niet op zak. Merkwaardiger daarentegen was de eis dat de eigenaar van het huis waar de parketvloer lag, persoonlijk langs moest komen om zíjn identiteitskaart te laten zien. Die van onze vriend was niet goed genoeg.
Dat betekende een nieuw bezoek aan de zaak, het vijfde, om het apparaat alsnog op te halen. De vrouw van de baas gaf machine en schuurpapier. Gelukkig was haar man in de zaak: wat deed ze nou, dat schuurpapier hoorde helemaal niet bij die machine. En het goede schuurpapier? Nee, helaas, dat was er niet. Ditmaal gaven we de hoop op dat de winkel ervoor zou zorgen. Na enig aandringen zei de man dat er in Veresegyháza, een half uur rijden, een bedrijf zat dat het schuurpapier had. Uiteindelijk zijn we het daar persoonlijk gaan halen.
Kleine Hongaarse winkeliers klagen over de concurrentie van grote buitenlandse winkelbedrijven, en terecht. Het is een oneerlijke concurrentiestrijd tegen de bouwmarkten als Praktiker, de Brigo en de Baumax, of hapermarkten als de Cora, de Tesco en de Auchan, allemaal giganten met enorm veel vloeroppervlak, een groot aanbod en lage prijzen, die bovendien ook nog eens de hele zaterdag en zondag open zijn.
Waar je het dan van moet hebben als kleine winkelier, is je service. In datzelfde Vác zit een verkoper van loodgietersbenodigdheden die op onze zoektocht naar thermostatische radiatorknoppen niet, zoals al zijn collega's, riep: oh, maar dan moet u de aansluiting ook vervangen, maar goed naar die aansluiting keek en zei: dat merk radiatorknop dat u nu hebt, past daar inderdaad niet op, maar dit merk wel. En inderdaad, het paste. Kijk, maar dié man gaan we volgende keer terug.
Maar het valt me op dat veel kleine winkeliers die boodschap niet echt begrepen hebben. Het schuurpapierverhaal is geen uitzondering. Dat je in de buurtsuper misgrijpt, omdat de voorraden niet goed worden bijgehouden, was onder het communisme gewoon, maar het is helaas nog steeds geen uitzondering.
De kleine supermarkt in onze buurt heeft mij al een paar keer melk verkocht die, hoewel de uiterste verkoopdatum niet verstreken was, binnen een dag zuur werd. De hele winkel straalt de sfeer uit van zeventien jaar geleden, toen supermarkten je altijd het gevoel gaven dat je dankbaar mocht zijn dat je er niet binnen mocht.
Ik kan me nog herinneren dat ik ooit door een verkoopster naar buiten werd gejaagd, omdat ik geen winkelmandje had gepakt voor dat ene plastic zakje melk dat ik nodig had.
Naar die buurtsuper ga ik dus alleen nog maar heen als het echt niet anders kan, en dan koop ik bij voorkeur langhoudbare melk. Voor mijn verse producten ga ik liever naar een grote keten met een striktere kwaliteitscontrole. Dat is jammer, want eigenlijk hou ik van winkels waar ik een praatje met de eigenaar kan maken omdat ik hem ken en hij mij. Daar heb ik best een paar centen meer voor over.
Reacties