Runa Hellinga - Media

Een van de eerste dingen die mensen ons meestal vragen als ze ons huis zien, is: het hoe zit het met overstromingen. Een gerechtvaardigde vraag als je een huis aan de rivier koopt. Voordat we het kochten, hebben we dan ook navraag gedaan, en hoewel bij de laatste twee overstromingen het water in de straat stond, bleef ons een meter hoger gelegen huis, gelukkig droog. Dat was ook het geval veertig jaar geleden, voor 2004 de laatste keer dat het water zo hoog kwam. Als je huis aan de oever staat, ben je gek als je het risico van overstromingen niet meeneemt. Dat vindt de Hongaarse overheid sinds kort ook. Na de overstromingen in 2004 werd een nieuwe wet aangenomen, waarin officiële overloopgebieden werden aangewezen. Gebieden dus die een uitweg bieden aan het water, om te zorgen dat steden en woonwijken gespaard kunnen worden. Tenminste, dat is de gedachte achter zulke overstromingsgebieden in Nederland. In Hongarije blijkt men daar iets anders over te denken. Een officiële milieu- en wa

Gek genoeg schoot mij zondagochtend plots te binnen dat onze zoon, die in Boedapest in de winter altijd een verstopte neus had, sinds onze verhuizing naar Vác nauwelijks nog loopt te snotteren. Mijn gedachte had niets te maken met het smogalarm dat het gemeentebestuur van Boedapest die dag afkondigde, want ik was al dagen niet meer in de stad geweest. Maar het maakt wel duidelijk dat er ook zonder smogalarm iets mis is met de lucht in de Hongaarse hoofdstad. Vanwege dat alarm mochten auto's nog maar beperkt rijden. Wie een nummerbord met een even eindgetal had, mocht of even dagen de straat op, wie een oneven kenteken had, op oneven dagen. Nauwelijks iemand hield zich aan de verordening, aangezien er geen wet is die politieagenten de mogelijkheid biedt automobilisten die op de verkeerde dag de weg opgaan, aan te pakken. Volgens deskundigen was het gemeentelijke besluit ook vanuit ander oogpunt niet het meest zinnige. Veel zinniger zou het geweest zijn de 15 tot 20 procent auto'

Het is koel in Westend, een van de grootste winkelcentra van Boedapest, of in ieder geval niet snikheet. Een graad of 22, in plaats van de gebruikelijke 26. De winkelmeisjes, die ook in januari nog met blote navels en strakke minirokjes achter hun kassa staan, hebben vandaag dan ook allemaal een verstandige trui en lange broek aangetrokken. Maandag sjouwde ik nog in de bloedhitte door het gebouw, mijn dikke winterjas onder mijn arm geklemd, en mijn voeten kokend in een paar stevige winterlaarzen. Maar woensdagnacht werden de verwarmingsketels uitgezet. Vanwege de Oekrainse gaskrisis moet Hongarije gas besparen. De situatie is weliswaar bij lange na niet zo dramatisch als in Bulgarije en Bosnië, want Hongarije heeft de afgelopen jaren grote voorraden aangelegd. Maar om te zorgen dat die eventueel toch langer dan een paar weken meegaan, is er toch een bezuinigingsplan opgesteld. Woensdag kregen grote bedrijven te horen dat ze hun verbruik moesten verminderen, daarna volgden openbare gebo

Bij geen enkele winkel voel ik me zo sterk niet Hongaars als bij de slager. Laat ik vooropstellen: voor Nederlandse begrippen ben ik een alleseter. Ik ben geen vegetarier, al hoef ik bepaald niet elke dag vlees, maar ik hou van niertjes, lever, hart en ik eet hersenen en tong. De Hongaarse pensstoofpot (pacal) gaat er bij mij ook in, mits de pens goed is schoongemaakt. Maar dat neemt niet weg dat ik in een Hongaarse slagerij nog steeds mijn ogen uitkijk. Dat zit hem dus niet in het orgaanvlees, als wel in de enorme hoeveelheden vet die in de vitrine prijken en die ook gretig over de toonbank gaan. Waar een Nederlander met een boog om vet spek heenloopt en hooguit een onsje koopt als hij bijvoorbeeld eens wild wil braden, zijn vet spek, doorregen varkenslappen en speklappen bij onze slager de meest gevraagde producten. Varkensvet vliegt in ponden tegelijk de toonbank over en wil je varkensoren, -poten of -staarten hebben, dan moet je éecht vroeg opstaan. Voor oud en niew wilde iedereen

'Het is alleen maar slechter geworden. We hadden het beter onder het communisme'. Zoveel Hongaren zijn overtuigd van de waarheid van deze uitspraak, dat je het zelf haast zou gaan geloven. Ik wil het niet hebben over wat de komende jaren zullen brengen, want koffiedik kijken kan ik niet en misschien brengt de huidige krisis ons daadwerkelijk alle rampen die doemdenkers voorspellen, maar dat het de afgelopen jaren allemaal alleen maar slechter is geworden, is een stelling die ik waag te bestrijden. Ben ik de enige die me het eentonige aanbod in de winkels herinnert, de tien jaar wachttijd voor een Trabant of voor een telefoonlijn, het knorrige 'nincs' (is er niet) van de ober als je om de toch echt op het menu vermelde tomatensla vroeg (dat op hetzelfde moment bij de groenteman aan de overkant een berg tomaten in het raam lag te prijken, veranderde niets aan zijn bewering dat er geen tomaten waren), gevolgd door nog een aantal andere 'nincs', want pakweg de helft