Runa Hellinga - Media

Bij gebrek aan een politcus die minister-president van Hongarije wil worden is de online krant Index.hu, een van de belangrijkste nieuwsbronnen van het land, maar op zoek gegaan naar een geschikte kandidaat. In tegenstelling tot de VIP's schijnt de functie door de gewone man wel begeerd te worden, want tal van mensen hebben zich aangemeld, niet alleen Hongaren, maar ook mensen van Hongaarse afkomst elders. De meest prominente onder de vrijwilligers is vermoedelijk Gábor Ivády, burgemeester van Ivád, een dorpje met enkele honderden inwoners, voornamelijk leden van de familie Ivády. Gábor Ivády geniet enige nationale bekendheid vanwege de wijze waarop hij het dorp bestuurt. Zo heeft hij de straatnamen van het dorp te koop aangeboden om de gemeentekas te spekken en via ruilacties op het internet heeft hij voor het dorp een speeltuin bij elkaar weten te sprokkelen. Kortom, een man met opmerkelijke initiatieven. Misschien precies de man het armlastige Hongarije nodig heeft. Maar Index k

Het doet er op dit moment volgens mij nauwelijks nog toe waar je sympathie in de Hongaarse politiek eigenlijk ligt. Alles is zo ongeveer beter dan de politieke verlamming waar het land nu aan ten gronde gaat. Premier Gyurcsány's pogingen om een aanvaardbare opvolger te vinden (aanvaardbaar voor hemzelf, maar ook voor de politieke goegemeente) zijn mislukt, en verkiezingen lijken de enige uitweg. En dan maar beter zo snel mogelijk, want in het midden van een economische wereldkrisis zonder regering zitten, of met een machteloze regering stuurloos blijven ronddobberen is zoiets als een schip stuurloos loslaten in de Bermudadriehoek. Je kunt die verkiezingen haast net zo goed niet houden, want de uitkomst is voorspelbaar: Fidesz haalt een klinkende overwinning, ter rechter zijde doen de Jobbik het waarschijnlijk goed, en daarbuiten blijft er weinig over. De enige vraag is hooguit, hoe klinkend de overwinning van oppositieleider Viktor Orbán wordt. Als het aan hemzelf ligt krijgt hij

Hongaren zijn een volk van vroege opstaanders. Dat geldt trouwens voor meer Centraal-Europeanen: ooit stond ik in Hongarije op een camping tussen Nederlanders en Polen. Tussen het gezellige kletsen tot middernacht bij de ene tent en het voor dag en dauw opstaan in de andere kwam er van mijn nachtrust weinig terecht. Onze buren gaan iedere ochtend om vijf uur uit de veren, inclusief hun zesjarige dochter voor wie dat duidelijk te vroeg is en die dan altijd erg moet huilen. Om de file richting Budapest 's ochtends voor te zijn, moet je vroeg van huis gaan, want om half zeven is het al behoorlijk druk rond de hoofdstad. Scholen hebben vanaf zeven uur opvang, zodat ouders door kunnen naar hun werk. Zelfs op zondag om een uur of zes, een moment waarop je in Nederland echt geen hond op straat ziet, zijn er in Hongarije altijd al mensen op pad. Maar hoé vroeg veel mensen opstaan, ben ik me pas echt bewust geworden dankzij het Engelse klasje dat ik in een dorp geef. Daar kwam klokkijken aa

Mijn zoon trekt zijn zwarte nette broek aan. Gelukkig, een beetje hoog water, maar het gaat nog wel. Een van de curioziteiten van het Hongaarse schoolsysteem is de verplichte dracht van zwarte broek en wit overhemd (bij meisjes een witte bloes en zwarte rok) op bepaalde dagen: bij de opening en sluiting van het schooljaar en bij bepaalde gelegenheden tussendoor, zoals bijvoorbeeld de viering van de 15de maart - de herdenking van de revolutie van 1848 - op school. Aangezien hij die broek de rest van het jaar verder niet aantrekt, is het een dure traditie. Vermoedelijk bestaat in Hongaarse families een uitgebreid systeem van broeken die van de ene broer of neef op de andere overgaan, want ik kan me toch nauwelijks indenken dat mensen iedere keer weer een nieuwe broek aanschaffen, terwijl je met een opgroeiende puber toch regelmatig een langer exemplaar nodig hebt. Onlangs klaagde ik bij een ouderavond over dit prijzige en in mijn ogen totaal verouderde gebruik. Zijjn klassenleraar, een