Runa Hellinga - Media

László Mádi behoort niet tot de meest bekende Fideszpolitici, maar wel tot de oudgedienden. Of beter gezegd: dat behoorde hij. Mádi, die al bij Fidesz zat toen Hongarije's grootste conservatieve oppositiepartij nog progressief en liberaal was, en die de Fidesz sinds 1990 in het parlement vertegenwoordt, belandde dit weekend op het strafbankje. Bij de verkiezingen in april mag hij niet meer kandidaat staan. Zijn vergrijp? Mádi was vrijdag uitgenodigd als spreker bij een organisatie van Hongaarse makelaars en daar had de euvele moed om te zeggen dat een onroerend goedbelasting ooit, in de verre toekomst, na lang nadenken en na overleg met Jan en Alleman, misschien wel eens een mogelijkheid zou kunnen zijn. Ik citeer niet letterlijk, maar zijn omschrijving was pakweg net zo omslachtig en voorzichtig. De huidige regering heeft dit jaar geprobeerd een onroerend goedbelasting in te voeren. Of beter, zoals dat vaker gaat in Hongarije: er is per 1 januari een vermogensbelasting op onroeren

Misschien hadden de overschoenen die we in de hal moesten aantrekken, een waarschuwing moeten zijn. Maar de dames van het Liszt Ferenc- (Franz Liszt-) museum in Budapest zaten bepaald niet te wachten op het bezoek van een groep van 15 Nederlanders. Om te beginnen kwamen we onaangekondigd, en zonder dat we een Engels- of Duitstalige gids hadden besteld. Toen wilden we een groepskorting, iets dat volgens de mevrouw achter de balie niet bestond. Vervolgens bleken enkelen de euvele moed te hebben om foto's te willen maken zonder daar eerst een fotokaartje voor te hebben gekocht. Bij een entreeprijs van 800 forint, drie euro per persoon, voor een museum dat drie niet zo heel grote kamers beslaat, sta je er ook niet bij stil dat zoiets nodig zou zijn. Als zo'n fotokaartje dan ook nog 1100 forint blijkt te kosten, bekruipt je helemaal het gevoel dat je niet zozeer een gast, maar een flappentap bent. Maar onze allergrootste zonde, of beter, mijn allergrootste zonde, was dat ik als gi

Toen onze zoon naar de middelbare school ging, kwam het in ons leven: het controleschriftje dat iedere Hongaarse scholier bij zich draagt. Op de lagere school had hij zo'n ding niet gehad, omdat zijn lagere school van het alternatieve type was, daar deden ze niet aan zulke formaliteiten. Ze hadden overigens wel om de zes weken een ouderavond, dus we bleven wel op de hoogte hoe het op school ging. Ik vond het eerst maar niets, dat controleschrift. Leraren vullen er alle cijfers van proefwerken en overhoringen in, en als ouder moet je dat iedere keer braaf aftekenen. Verzuim, al dan niet terecht, wordt erin opgetekend en ook dat moet je aftekenen, net als opmerkingen van de klassenleraar, aantekeningen wegens slecht gedrag en andere zaken, zoals het rapport. Bemoeierig vond ik het. Daar ben ik inmiddels anders over gaan denken. Als ik lees over de problemen op Nederlandse middelbare scholen, is zo'n controleschrift zo gek nog niet. Het kan je hier als ouder niet overkomen dat de

Tussen de kolen en tomaten op de markt in Vác ligt een onverwacht product: verse gember. Het is de tweede keer in een paar weken dat ik gember op de markt tegenkom. Terwijl ik een mooie wortel aan de groentevrouw overhandig, vraagt een dame achter me nieuwsgierig: ,,Wat is dat?" Verse gember, dat heeft ze nog nooit gezien. De groentevrouw is ook nieuwsgierig: ,,Wat doe je daar nou mee? Je kunt er thee mee zetten, heb ik gehoord." Ze zegt dat ze aan iedere klant die gember koopt, vraagt waarvoor hij het gebruikt. Ze weet dat de wortel scherp-zoetig smaakt. Ik leg haar uit dat ik graag Aziatisch kook en dat de scherpe smaak enigszins verdwijnt als je gember kookt. En ook, dat gember goed werkt tegen misselijkheid. Dat laatste vindt iedereen om mij heen heel interessant om te horen. In de weken daarna zie ik gember steeds vaker opduiken op de marktkramen in Vác. Blijkbaar heeft het nieuwe product zijn plaats weten te veroveren. Handig voor mij, hoef ik er niet meer voor naar Boe

Iemand noemde Hongarije ooit een no-consequence land, een land waar je overal mee wegkomt. Daar zit wat in, en dat is niet in de laatste plaats te wijten aan de rammelende Hongaarse rechtspraak. Zelfs als een rechter een beslissing neemt, betekent dat nog lang niet altijd dat daar vervolgens conclusies aan verbonden worden. Vrouwe Justitia is in Hongarije eerder mank, dan blind. Dat merkten de eigenaren van Danubius Radio, toen de rechter onlangs zei dat de procedure waarmee dit radiostation in november zijn zendmachtiging verloor, illegaal was geweest. Je zou zeggen: dat betekent dat het station dat de zendmachtiging van Danubius heeft overgenomen, dus uit de lucht moet, en Danubius zijn licentie terugkrijgt. Maar zo werkt het dus niet in Hongarije. Het was illegaal, meende de rechter dezer weken. Maar aan die uitspraak zijn geen consequenties verbonden. De zender die Danubius' frequentie onwettig mocht overnemen, kan gewoon blijven uitzenden, en er is tot nu toe zelfs geen sprake

Sinds Hongarije op 1 januari nieuwe verkeersregels heeft ingevoerd, kom ik er pas achter hoe vaak ik de afgelopen jaren in overtreding ben geweest, zonder het te beseffen. Wist ik veel dat ik tot nu toe officieel verplicht was om pakweg tegen de stoeprand aangeplakt te fietsen en mij door rechtsafslaand verkeer omver te laten maaien als ik rechtdoor wilde. Ik sorteerde altijd netjes voor, samen met de auto's, dat leek mij een stuk veiliger. Dat hebben de Hongaarse verkeerswetgevers inmiddels dus ook bedacht. Voorsorteren mag nu, en je moet als fietser verder wel rechts aanhouden, maar helemaal tegen de stoep aangeplakt zitten hoeft niet meer. Fietsers krijgen sowieso meer ruimte in toekomst, inclusief het recht om tegen het verkeer in te rijden in éénrichtingstraten, als dat tenminste met een bord aangegeven wordt. Nu deed ik dat stiekum toch al, maar ik moet toegeven dat ik wist dat dat eigenlijk niet klopte. Ik heb ook altijd aangenomen dat als je op de snelweg een bordje met ee

Sneeuw en een arbeidsconflict: als gebruiker van het openbaar vervoer in Boedapest heb je dezer dagen genoeg redenen om niet blij te zijn. Sneeuw is overigens het minste probleem: Hongarije is gewend aan sneeuwval, en Budapest heeft een goed functionerend systeem van sneeuwschuivers en zoutstrooiers, die als eerste taak hebben dat ze alle straten waar bussen rijden, sneeuwvrij moeten maken. Alleen als het heel heftig sneeuwt, ontstaan er wel eens tijdelijke problemen. Maar het arbeidsconflict is een stuk problematischer. Omdat het niet gelukt is een CAO af te sluiten, hebben de werknemers bij de BKV, het openbaar vervoerbedrijf, voor volgende week dinsdag een staking aangekondigd. Waarschijnlijk beperkt die zich tot de bussen, maar niets is zeker. Om op te warmen grijpen buschauffeurs al vast naar andere actiemiddelen. Aangezien er geen CAO meer is die voorschrijft dat ze twintig minuten hebben om hun bus te inspecteren, houden chauffeurs zich nu aan een of ander algemeen voorschrift,

De politie bij het Balatonmeer kreeg dit weekend een telefoontje van een oudere chauffeur in problemen. De man stond aan bij het enorme viaduct dat het Köröshegyi dal overspant. Nee, hij had geen panne, zei hij. Nee, hij was ook niet ziek. Hij had, kwam de aap uit de mouw, hoogtevrees. Zou de politie misschien zo aardig willen zijn om een agent te sturen die de auto naar de overkant kon rijden? De politie was zo aardig. Maar aan de overkant gekomen zei de agent dat hij helaas wel een boete moest geven. Zomaar stilstaan op de snelweg is verboden, zeker bij een viaduct. Bovendien meende de agent dat de man zich door een dokter zou moeten laten keuren, want hij betwijfelde op deze chauffeur nog wel geschikt was voor het verkeer. Zijn laatste vraag was waarom de man niet even was ongereden via de oude weg langs het Balatonmeer als hij hoogtevrees had. Omdat hij speciaal deze weg had genomen om van het prachtige uitzicht te genieten, antwoordde de man. Hongarije is geen erg veilig land om a