FOUT PARKEREN
Ik geef het meteen toe, ik stond verkeerd. Vanwege de overstroming in onze straat hadden we de auto elders in de stad gezet. Tussen allerlei andere auto's, maar, zoals een parkeerwacht constateerde, op de stoep. Nu wordt in Hongarije wel vaker op de stoep geparkeerd, sterker nog, er zijn plaatsen waar een bord je voorschrijft op de stoep te parkeren, maar hier mocht het dus niet.
Omdat de auto op naam van ons bedrijf staat, viel een week geleden een envelop in de brievenbus met een formulier waarop vermeld moest worden wie de auto had gereden. De datum en de tijd stonden er precies bij, samen met een foto van onze fout geparkeerde auto. Nu kon je op die foto ook zien dat er op die tijd helemaal niemand in die auto reed. Dat is over het algemeen een kenmerk van geparkeerde auto's, trouwens. Dus stuurde ik het formulier terug, met precies die mededeling: niemand, want hij stond geparkeerd. Onderop maakte ik nog een opmerking over een straat om de hoek, waar de auto's vaak zo midden op de stoep staan, dat je er met een kinderwagen niet langs kunt.
Twee dagen later ging de bel. Twee heren van de openbare dienst van de gemeente. Met mijn ingevulde formulier. Tja, constateerde de ene, het was natuurlijk wel grappig, die opmerking van mij, maar ik had ongetwijfeld wel begrepen wat de bedoeling was. Hij zei het grinnikend, hij vond het echt wel grappig.
En natuurlijk had ik prima begrepen wat de bedoeling was, maar er zit ook iets ironisch in. Wanneer je als bedrijf geld over moet maken naar de Hongaarse belastingen, moet je heel precies weten naar welke van de vele rekeningen van die dienst dat geld moet. Stuur je het naar de verkeerde, loop je namelijk kans op een boete omdat het geld te laat is aangekomen, zelfs als je kunt bewijzen dat je het wel degelijk op tijd hebt verstuurd, en wat meer is, dat het zelfs bij de belastingdienst is aangekomen. Maar omgekeerd wordt er van jouw als burger wel souplesse verwacht als vadertje staat slordig is met zijn formulieren.
De heren hadden een nieuw formulier voor me meegebracht, dat ik ter plekke invulde. Toen keek de man me nog eens met een verwijtende zucht aan. Die opmerking over die andere fout geparkeerde auto´s, die zat hem dwars. ,,Dat is toch jammer, u wordt veel te Hongaars. Hongaren doen dat ook altijd, de regels overtreden en dan meteen wijzen naar wat anderen fout doen,´´ zei hij, en haalde goede herinneringen op aan de tijd dat hij in Duitsland had geleefd, waar mensen zich gewoon aan de regels hielden. ,,Daarom draait dat land ook zo goed,´´ meende hij, ,,En is dit land een catastrofe.´´
Ik legde hem uit dat ik al had er al veel langer over die auto´s had willen klagen, en dit was zo´n mooie gelegenheid geweest zonder het adres van de parkeerdienst op te hoeven zoeken. Ik geloof trouwens niet dat Hongaren echt vaker met het vingertje wijzen dan anderen. Maar ze zijn zeker soepeler met regels dan Duitsers.
Een paar uur later reed ik langs de kroeg reed waar de plaatselijke aanhang van extreemrechts zich verzamelt. Voor de deur stond midden in het smalle straatje een auto met alle portieren open, zodat niemand er nog langs kon. Ik stapte uit en deed de portieren aan de straatkant dicht, zodat ik verder kon. De eigenaar was in geen velden of wegen te bekennen, maar liet over zichzelf geen twijfel bestaan. ´100 procent Hongaars´ vermeldde een grote sticker op zijn achterruit. In mijn hoofd hoorde ik de parkeerwacht ´zie je wel´ mompelen.
Omdat de auto op naam van ons bedrijf staat, viel een week geleden een envelop in de brievenbus met een formulier waarop vermeld moest worden wie de auto had gereden. De datum en de tijd stonden er precies bij, samen met een foto van onze fout geparkeerde auto. Nu kon je op die foto ook zien dat er op die tijd helemaal niemand in die auto reed. Dat is over het algemeen een kenmerk van geparkeerde auto's, trouwens. Dus stuurde ik het formulier terug, met precies die mededeling: niemand, want hij stond geparkeerd. Onderop maakte ik nog een opmerking over een straat om de hoek, waar de auto's vaak zo midden op de stoep staan, dat je er met een kinderwagen niet langs kunt.
Twee dagen later ging de bel. Twee heren van de openbare dienst van de gemeente. Met mijn ingevulde formulier. Tja, constateerde de ene, het was natuurlijk wel grappig, die opmerking van mij, maar ik had ongetwijfeld wel begrepen wat de bedoeling was. Hij zei het grinnikend, hij vond het echt wel grappig.
En natuurlijk had ik prima begrepen wat de bedoeling was, maar er zit ook iets ironisch in. Wanneer je als bedrijf geld over moet maken naar de Hongaarse belastingen, moet je heel precies weten naar welke van de vele rekeningen van die dienst dat geld moet. Stuur je het naar de verkeerde, loop je namelijk kans op een boete omdat het geld te laat is aangekomen, zelfs als je kunt bewijzen dat je het wel degelijk op tijd hebt verstuurd, en wat meer is, dat het zelfs bij de belastingdienst is aangekomen. Maar omgekeerd wordt er van jouw als burger wel souplesse verwacht als vadertje staat slordig is met zijn formulieren.
De heren hadden een nieuw formulier voor me meegebracht, dat ik ter plekke invulde. Toen keek de man me nog eens met een verwijtende zucht aan. Die opmerking over die andere fout geparkeerde auto´s, die zat hem dwars. ,,Dat is toch jammer, u wordt veel te Hongaars. Hongaren doen dat ook altijd, de regels overtreden en dan meteen wijzen naar wat anderen fout doen,´´ zei hij, en haalde goede herinneringen op aan de tijd dat hij in Duitsland had geleefd, waar mensen zich gewoon aan de regels hielden. ,,Daarom draait dat land ook zo goed,´´ meende hij, ,,En is dit land een catastrofe.´´
Ik legde hem uit dat ik al had er al veel langer over die auto´s had willen klagen, en dit was zo´n mooie gelegenheid geweest zonder het adres van de parkeerdienst op te hoeven zoeken. Ik geloof trouwens niet dat Hongaren echt vaker met het vingertje wijzen dan anderen. Maar ze zijn zeker soepeler met regels dan Duitsers.
Een paar uur later reed ik langs de kroeg reed waar de plaatselijke aanhang van extreemrechts zich verzamelt. Voor de deur stond midden in het smalle straatje een auto met alle portieren open, zodat niemand er nog langs kon. Ik stapte uit en deed de portieren aan de straatkant dicht, zodat ik verder kon. De eigenaar was in geen velden of wegen te bekennen, maar liet over zichzelf geen twijfel bestaan. ´100 procent Hongaars´ vermeldde een grote sticker op zijn achterruit. In mijn hoofd hoorde ik de parkeerwacht ´zie je wel´ mompelen.
Reacties