GRIEKSE MELOEN

De zomer is voor mij altijd echt begonnen als ik de watermeloenverkoper door het dorp hoor rijden. Zijn wagentje is van veraf hoorbaar dankzij een geluidsinstallatie waar al twintig jaar lang hetzelfde zeurderige "meloenen, ik rij met meloenen" uit klinkt.
Een watermeloen bij hem kopen is een heel ritueel, waarbij de vruchten een voor een worden beklopt om te luisteren of ze goed hol klinken. Hoe holler het geluid, hoe rijper. Volgens de verkoper zijn ze natuurlijk allemaal "honingzoet". Maar hij verwacht niet dat je hem op zijn woord gelooft: als je een exemplaar hebt uitgezocht, snijdt hij daar met een speciaal mes een grote rode kegel uit om te proeven. Als je hem niet zoet genoeg vindt, kun je van de koop afzien, al betwijfel ik of hij volgende keer nog voor je huis stopt als je hem een paar meloenen laat aansnijden zonder er een te kopen.
Watermeloenen horen bij de Hongaarse zomer. In het seizoen is de kans groot dat je gastvrouw een schaal vol meloenparten op tafel zet. Bij groentestallen langs de weg zie je overal grote bergen groene bollen liggen, die 's avonds met een zeiltje worden afgedekt. Kranten melden de situatie van de watermeloenoogst, net zoals ze melden hoe het graan ervoor staat. De meloenen  zijn zo typisch Hongaars dat het eigenlijk heel vreemd is dat ze görögdinnye, Griekse meloen, worden genoemd.
Ik vind een stukje watermeloen op zijn tijd best lekker, maar het grote nadeel aan watermeloenen wat mij betreft is dat ze zo groot zijn. Je koopt meteen vier kilo fruit, en zelfs als er een dikke schil af valt, blijft er een hoop meloen over. Ik ben niet de enige die daarmee worstelt, en om die reden verkopen ze bij ons op de markt dan ook geen hele, maar halve en kwart meloenen. Het ritueel van proeven is daarmee verloren gegaan, maar daar staat tegenover dat je kunt zien of je meloen goed rood, en dus rijp is.
Het jongetje voor ons op de markt had duidelijk net leren lezen, en met de ijver die kinderen op die leeftijd eigen is, las hij alle borden bij de groentestal op. Dat er bij hem thuis veel waarde werd gehecht aan het kopen van Hongaarse waar, was overduidelijk, want telkens meldde hij met grote tevredenheid als de tomaten, paprika's en bonen volgens het bordje uit Hongarije kwamen.
Toen kwam hij bij de meloenen. Verschrikt viel hij even stil. "Waarom komen die meloenen uit Griekenland, oma?" vroeg hij na enig nadenken. Haar uitleg dat ze nu eenmaal zo heten, bevredigde hem maar half. Griekse meloenen? Waarom noemden ze ze dan niet gewoon Hongaarse meloenen? De wereld is knap ingewikkeld als je een zevenjarig nationalistje bent.