Runa Hellinga - Media

Illegaal sprokkelen langs de Donau Langs het fietspad zijn twee vrouwen bezig een paar tassen met sprokkelhout te verzamelen. Ze kijken een beetje verlegen op als ik langskom. Het valt me op deze winter, je ziet veel meer mensen hout sprokkelen dan andere jaren. En het blijft niet bij sprokkelen. Hoewel er hier langs de Donau enorme hoeveelheden drijfhout aanspoelen, zie ik iedere wandeling wel ergens een nieuwe plek waar een flink stuk boom is afgezaagd. Gisteren zag ik plotseling een hele doorkijk in het rivierbos waar in mijn herinnering nooit een doorkijk was geweest. En dat terwijl het aanbod aan hout groot is. Afgelopen augustus richtte een orkaanachtige storm enorme schade in dat rivierbos aan. Gigantische bomen gingen om als lucifers. In de weken daarna werden bomen die over de weg lagen, weggehaald, maar de rest bleef grotendeels liggen. Als het idee was om zo natuurlijk bosbeheer te creëren, is dat niet gelukt, want die bomen worden nu langzaam, stukje voor stukje, opgerui

Om technische redenen gesloten, staat er op de deur van het Italiaanse restaurant op het centrale plein in Vác. Om technische redenen gesloten, staat er ook op de deur van het museum pal er naast. Met daaronder de vermelding dat alleen groepen nog toegang hebben, na aanmelding. Met vermelding van een telefoonnummer. Om technische redenen gesloten... je komt dat bordje vaak voor in Hongarije. Maar zelden is daarbij daadwerkelijk sprake van een technisch probleem zoals gebarsten waterleidingen, een kapotte verwarmingsketel of gevaarlijke elektrische bedrading. In de meeste gevallen betekent dat bordje zoiets van "we zijn dicht, en hebben eigenlijk geen idee of we ooit weer open gaan. Maar we houden hoop, je weet maar nooit." Dat de Italiaan gesloten is, kan ik me voorstellen. De winter is geen makkelijke tijd voor de lokale restaurants, en in de zomer redde hij het nog wel, niet dankzij zijn fabuleuze kaart, maar wel dankzij een aardig terras, dat altijd wel toeristen trok. Maa

Vrijdag open tot twee uur, staat op het bordje bij het Belastingmuseum in de Munkácsy Mihlay utca in Boedapest. Het is iets over half twee. Maar het is al de zoveelste keer dat we probeerden hier naar binnen te komen. En zo groot kan het gebouw bovendien niet zijn. Dus besluiten we het er toch maar op te wagen. Een vogel, kenmerkend voor arhcitect József Vágó Waarom zou een mens in hemelsnaam naar een belastingmuseum willen? Goede vraag, maar om het museum is het ons ook niet echt te doen. Dat bestaat, weten we, uit een verzameling uniformen en andere belastingparafernalia die hooguit een specialist zullen interesseren. Het gebouw, daar gaat het ons om. Want het belastingmuseum is gevestigd in de Schiffer-villa, een jugendstil-pand dat rond de vorige eeuwwisseling gebouwd werd in opdracht van Miksa Schiffer en dat vooral bekend is vanwege zijn prachtige interieur. Een belastingmuseum in een jugendstil-pand mag wat bizar klinken, feit is wel dat de villa mede dankzij dit museum behouden

Oude bak Terwijl we in Nederland kerst aan het vieren waren, schijnen ze in Vác de vuilnisbakken verwisseld te hebben. De stad gaat mee in de vaart der volkeren, en we krijgen een nieuw inzamelingssysteem, met vuilnisbakken met een chip erin. Ik vermoed dus dat we in toekomst gaan betalen voor de hoeveelheid vuilnis die we aanbieden, al hullen de beleidsmakers zich daarover nog in nevelen. Voorlopig betalen we een vast bedrag per bak. Als ze echt naar gewicht gaan berekenen, hou ik mijn hart vast, om eerlijk te zijn. Ik verbaas me nu al soms over de enorme hoeveelheden troep die je soms midden in het landschap aantreft. Dan heeft iemand blijkbaar een kwartier lang met een vuilniszak langs een zandpad gezeuld om de gebruikte Pampers midden in het bos te dumpen. Als er straks geld te besparen valt door je vuilnis niet in de bak te stoppen, maar elders neer te gooien, dan zal dat vast niet beter worden. De gedachte is natuurlijk dat mensen gestimuleerd worden om hun afval te scheiden en g