Dagboek van een overstroming 1: woensdag

Scholieren bij het zandzakken vullen

Zeven meter tachtig, meldt de website van Hydroinfo vanmorgen. Dat is de maximale stand van de Donau komende zondag in Vác. De hoogste waterstand ooit, en zonder maatregelen staat de rivier straks in onze poort. Maar als ik het van de zonnige kant bekijk: 7,80 is een paar centimeter minder dan de voorspelling van dinsdag.

Sinds een paniekerig telefoontje van een Duits familielid afgelopen zondag over overstromingen in Passau interesseert weinig mij zozeer als de waterstanden van de Donau die vijftig meter van ons huis langs stroomt. Haar advies om onze spullen van de benedenverdieping omhoog te sjouwen, is nog steeds wat voorbarig. Maar hoe verder het water van de drempel van de voordeur wegblijft, hoe liever het me is.

Wonen aan de Donau heeft veel charmes. Het is een prachtige rivier met schitterende natuur en zelfs op de meest grijze dagen is er wel iets te beleven. Maar rivieren overstromen, en ons huis ligt weliswaar op een helling, maar toch nog niet zo hoog dat het water ons niets kan doen.

Dat wisten we uiteraard toen we het huis kochten. Daarom besloten we meteen tot de bouw van een zelfontworpen waterkering in de poort. Maar natuurlijk hoop je dat je die nooit echt nodig hebt. Bij twee eerdere overstromingen afgelopen jaren konden de zware, met ijzer versterkte planken gewoon in de schuur blijven. Maar nu staan ze klaar om opgezet te worden.

In de wc op de benedenverdieping ligt inmiddels een steen. Daar schijnen bij overstromingen soms ratten door naar boven te komen. Onze auto is elders geparkeerd en onze hond is bij vrienden ondergebracht. Als we straks een waterkering hebben, kan ze de deur niet meer uit. Onze buren zijn bezig hun kelder leeg te halen. Een kelder aan de rivier is echt niet handig.

Even verderop zijn hele schoolklassen bezig een tijdelijke dijk van zandzakken te bouwen. Een geruststellend gezicht, tot een buurvrouw me bezorgd aanklampt: bij ons voor de deur zijn geen noodmaatregelen voorzien. Om een duistere reden mag onze straat gewoon onder water lopen. Dat was bij vorige overstromingen trouwens ook zo. We klampen de verantwoordelijke politiecommandant aan. "Besluit van de gemeente," zegt hij, en hij vindt het ook vreemd. Als we zandzakken willen, kunnen we ze krijgen, maar we zullen zelf moeten zorgen dat ze voor onze poort komen. En landbouwplastic? Nee, dat kunnen we niet krijgen, dat zullen we zelf moeten kopen Dan maar hopen dat onze waterkering zijn werk goed doet.

De Donau zelf kabbelt intussen zachtjes over de laagste grasvelden in het park voor onze deur. Drommen belangstellenden maken enthousiast foto’s. Het ziet er bedrieglijk vredig uit. Maar centimeter voor centimeter kruipt het water omhoog en dichterbij. Onverbiddelijk. Gisteren 60 centimeter, en we hebben nog ruim twee meter te gaan.

Dagboek van een overstroming, deel 2