Dagboek van een overstroming 2: donderdag

Ergens woensdagavond schudde de aarde. De bakkersvrouw heeft het ook gevoeld. Geen grote beving, 4,3 op de schaal van Richter, en het epicentrum was 10 kilometer verderop. Maar goed, alsof een overstromende Donau voor de deur niet voldoende is voor één dag.

We zitten inmiddels achter een wal van zandzakken. De buurt heeft het er niet bij laten zitten dat we officieel geen bescherming kregen en zelf wat georganiseerd. Overal liggen bergen zand, stapels zakken en rollen landbouwplastic. Gekregen van mannen van de rampendienst die ook niet snapten waarom er in onze straat geen tijdelijke dijk wordt gebouwd, terwijl een paar honderd meter verder een dam van twee meter hoog en zeker twee meter breed is verrezen.

Bij de buren is een enorme wal van zandzakken verrezen. Ik hoop dat hun inschatting overdreven is, want onze stapel is aanvankelijk aanzienlijk lager. Te laag misschien, vind ik, en dat leidt tot wat discussie. De nieuwe piekvoorspelling van de hydrologische dienst geeft de doorslag, want die ligt elf centimeter hoger dan gisteren. Er moeten meer zakken voor de poort.

Dat karwei blijkt sneller geklaard dan verwacht. Over helpende handen hebben we niet te klagen. Een vriendin dient zich aan, en een vage bekende herinnert zich plots dat wij aan de Donau wonen en belt, popelend om de handen uit de mouwen te steken. Als geroepen dumpt een auto een nieuwe berg zand vlak bij onze poort en begint een groep scholieren in razend tempo zakken te vullen. Dat stijgende water maakt niet vrolijk, maar de onderlinge solidariteit maakt veel goed. Iedereen helpt iedereen en een buurvrouw die ik al jaren op afstand groet, vindt nu hoog tijd om voornamen uit te wisselen.

De zandzakken betekenen wel dat we ons zelf min of meer hebben ingesloten. Onze buren, die een zijuitgang naar een hoger gelegen steeg hebben, geven ons de sleutel van hun poort. Tegen de 2,5 meter hoge muur tussen onze tuinen komen aan weerszijden ladders.

In onze poort trekken we nog onze eigen, zelfgebouwde waterwering op, met extra plastic en zandzakken. De laatste gaatjes worden met een lijmpistool gedicht. Zo moet het goed zijn, denken we, en kijken uit over de uitdijende Donau, die nu tegen de kademuur aan de andere kant van de straat klotst. Midden in de watervlakte staat een beeld van een biddende St. Elisabeth. Ze lijkt te smeken dat de rivier snel zakt.

Dan, ergens in de middag, slaat de twijfel alsnog toe. Stel dat het niet bij de voorspelde 7,91 meter blijft? Het is nu of nooit om daar nog wat tegen te doen. En met de kruiwagen gaan we op pad om nieuwe zandzakken. Een dijk van ruim een meter, afgedicht met landbouwplastic, dat moet genoeg zijn. Hopen we.

Dagboek van een overstroming, deel 3