Trap op, trap af

En nu nog de informatievoorziening...

"Van welk spoor vertrekt de trein?" vraagt de dame voor mij. De lokettiste haalt haar schouders op. "Geen idee," zegt ze, "U moet maar luisteren naar de omroepberichten".  Het is geen onwil harerzijds. Ze weet het echt niet. Niemand op het station, trouwens.
Het afgelopen jaar is er druk gerenoveerd in het station van Vác en het is bijna af. Het is echt mooi geworden. Brede perrons met overkappingen, zodat je droog staat, bankjes zelfs, onderdoorgangen naar de perrons zodat je niet over het spoor hoeft te strompelen. Het negentiende-eeuwse stationsgebouw heeft een facelift gekregen en het plein ervoor is voorzien van een plantsoentje met bloemen, sierklinkers en smeedijzeren lantarenpalen. Zelf vind ik het jammer dat het warm-gele pleisterwerk van vroeger vervangen is door bruinere kleuren, maar smaken verschillen. Er zijn parkeerplaatsen, ruime, nieuwe loketten, een heuse wc, een verwarmde hal met bankjes waar je comfortabel kunt wachten op je trein. Er is nog geen koffie te krijgen, maar dat komt vast nog wel, er is wel een winkelruimte. Er zijn zelfs liften naar de perrons, al doen die het nog niet.
Er is slechts één maar: de informatievoorziening. Die is zo mogelijk nog slechter dan vroeger. Hij is er eigenlijk gewoon niet. Er zijn borden met vertrek- en aankomsttijden, maar daarop staat niet aangegeven vanaf welk perron een trein geacht wordt. De reden is simpel: dat wordt pas in de laatste minuten bekend. Misschien onderschat ik als de leek de problemen, maar hoe moeilijk kan het zijn om treinen die iedere dag op hetzelfde moment komen ook iedere dag op hetzelfde spoor aan te laten komen? Voor de verbouwing van het station lukte dat toch ook?
Maar goed, om die reden staat iedere ochtend  om iets voor half acht 's ochtends een groep van enkele honderden forenzen in de onderdoorgang te wachten op het antwoord op de vraag van welk perron hun trein vanochtend vertrekt. Iedereen luistert naar de omroepberichten, in uiterste concentratie, want luidsprekers zijn er niet in de tunnel en daarom zijn de mededelingen niet zo heel goed te horen. Dan wordt het verlossende woord gesproken: vanochtend komt de trein op perron vijf. De hele meute stormt de trap op. Wie het bericht niet gehoord heeft, volgt gewoon de menigte.
Die menigte 's ochtends heeft routine, dat zie je. Die doen niet eens meer de moeite het perron op te lopen voor ze weten waar ze heen moeten. Later op de dag krijg je scenes zoals mij onlangs overkwam, toen mijn trein vertraging had. We stonden met zijn allen op het perron waar hij theoretisch aan zou komen. De menigte begon behoorlijk knorrig te worden, en de stemming verbeterde niet dankzij het omroepbericht dat de trein op een ander perron zou arriveren.
Iedereen stommelde de trap af, de volgende trap op. Helaas, geen trein. Wel een nieuw omroepbericht: foutje, we moesten toch op het andere perron zijn.
Inderdaad kwam daar een trein binnen, alleen niet degene waar we allemaal op stond te wachten. Ach, foutje, we moesten toch op het eerste perron zijn. Een paar jongeren hadden er inmiddels genoeg van. Ze sprongen van het perron af, staken het spoor over en klommen het andere perron weer op. De rest liep knarsetandend weer trap af, trap op. Een vriend die dezelfde dag reisde, had meer geluk: hij hoefde maar één keer van perron te wisselen.
Kinderziektes, zullen we maar hopen. Ik zie op alle perrons kabels uit een pilaar komen, die doen vermoeden dat er op den duur informatieborden komen te hangen. Je mag, gezien de huidige chaos, alleen hopen dat daar straks niet simpelweg permanent de tekst op staat: 'let op de omroepberichten'.