Runa Hellinga - Media

Winkeloverval in Ridderkerk, bewakingscamera Wie de berichten op Twitter en Facebook leest, ontkomt haast niet aan het gevoel: Nederland is super-onveilig en de criminaliteit op een ongekend hoogtepunt. De misdaad gedaald? Een leugen, zeggen ze. Dat komt gewoon omdat er geen aangifte meer wordt gedaan. De cijfers vertellen een ander verhaal. Waar zelfs ontkenners moeilijk onderuit kunnen - iedereen begrijpt dat bij moord en doodslag eigenlijk altijd de politie wordt ingeschakeld - is de daling van het aantal moorden: 119 vorig jaar, tegenover 264 in het jaar 2000. Dit jaar  werden tot begin december 101 mensen vermoord. Omgerekend naar de bevolking betekent dat dat in 2000 één op de 60.090 Nederlanders door moord of doodslag om het leven kwam en afgelopen jaar één op 144.373. Daarmee zijn we terug op het niveau van begin jaren zeventig. Topjaren Nu staat moord een beetje los van de rest van de criminaliteit. Maar daar zie je precies dezelfde trends. Echte topjaren - vanuit mis

Roemenië, begin jaren negentig. In mijn herinnering was het somber en nat weer, maar dat hoeft het helemaal niet geweest te zijn. Ook met stralende zon waren de tientallen lijken die ze eind december 1989 in de Roemeense stad Timisoara hadden opgegraven, een deprimerend gezicht. Het waren mijn eerste doden, maar wat het vooral deed, was het verhaal erbij: het waren slachtoffers van de Securitate, de Roemeense communistische geheime dienst, die in de week daarvoor waren gemarteld en vermoord. Tenminste, dat vertelde de vrouwelijke arts in haar witte jas die op het kerkhof waar de lichamen waren gevonden, uitleg aan journalisten gaf. Ik moet bekennen, ik twijfelde toen al een beetje. De lichamen lagen op witte doeken. Een deel van de lijken was wel erg vergaan. Er zaten baby's tussen. En ze hadden allemaal dezelfde verwonding: een snee over de buik die eindigde in een V-vorm over de borst. Bij allemaal was de incisie met ruwe steken weer dichtgenaaid. Ik vroeg ernaar. Ja, zei d