Runa Hellinga - Media

Productie van fotonische chips in Einhoven Doelmatige gangen met grijs linoleum, een cleanroom uit de tijd dat dit nog een Philips-laboratorium was, tweedehands machines van chipfabrikant ASML: hip oogt het niet bij Smart Photonics. Toch is de producent van fotonische chips op de High Tech Campus in Eindhoven met zijn 75 werknemers zo uniek dat vier Nederlandse investeerders, gesteund door het ministerie van economische zaken (EZ) er deze zomer 35 miljoen in staken om te voorkomen dat het bedrijf in buitenlandse handen zou komen. Bij fotonische chips vindt de informatieoverdracht niet plaats via elektronische schakelingen, maar via laserlicht, en dus op lichtsnelheid. Op zich zijn fotonische chips niet uniek, ze worden in met name in de telecom al veel gebruikt en veel grote bedrijven produceren ze voor eigen gebruik.  Wel uniek, en dat maakt Smart Photonics ondanks zijn geringe omvang tot wereldleider, is de aard van en de wijze waarop de chips in Eindhoven worden geproduceerd. Het be

121 van 's werelds superrijken pleitten onlangs in een open brief voor belastinghervormingen die de „extreme, destabiliserende ongelijkheid” in de wereld moeten tegengaan. „Veel van ‘s werelds grote bedrijven maken misbruik van belastingparadijzen, sommigen betalen helemaal geen belasting. Het ontwijken en ontduiken van belastingen heeft wereldwijd epidemische proporties bereikt”, aldus de brief. Eerder kondigden de CEO's van 181 grote Amerikaanse bedrijven al aan dat ze minder willen focussen op winst en aandeelhouders en meer op hun rol in de samenleving. Ze gaan meer investeren in hun werknemers, het milieu en de gemeenschappen waar ze gevestigd zijn. Dat soort initiatieven klinken revolutionair in tijden dat social corporate responsibility voor veel bedrijven vooral een zoveelste methode lijkt te zijn om onder belastingen uit te komen en de winst voor aandeelhouders te verhogen. Maar eind 19de, begin 20ste eeuw zagen heel wat ondernemers in Nederland en elders voor zichze

Orbán houdt van militair vertoon: de militaire wacht bij het paleis van de president Geen dictator in spé zal het toegeven, maar voor autoritaire leiders metdictatoriale aspiraties zijn crises een godsgeschenk. Dat geldt zeker voor wat zich inmiddels wel een beetje heeft ontwikkeld tot de moeder van alle crises, het coronavirus. We leven in tijden van een wereldwijde noodtoestand, dus autoritaire maatregelen vallen niet echt op. Alle landen hebben het sowieso zo druk met corona dat gebeurtenissen elders eigenlijk alleen aandacht trekken als die iets met het virus te maken hebben. En burgers zien een stevig pakket maatregelen vooral als daadkracht van hun leider. Op 23 maart 1933 presenteerde Hitler zijn Ermächtigungsgesetz, Machtigingswet aan de Duitse Reichstag. Officiële aanleiding: een politieke crisis, veroorzaakt door de brand in de Rijksdag een kleine maand eerder. Die wet betekende de feitelijke opheffing van het Duitse parlement en gaf hem vier jaar lang de macht wetten

Eén klik, een boek vol voorwaarden "Internetgebruikers zijn een product, een verdienmodel. De nieuwe privacywet die ons daartegen moet beschermen is niet meer dan symptoombestrijding. Die doet namelijk absoluut niet wat nodig is: internetgebruikers zeggenschap geven over de data die op het internet over hen verzameld worden," zegt Julia Janssen. Als onderzoekster en ontwerpster probeert ze de impact van technologie op onze samenleving duidelijk te maken. Haar project 0,0146 seconden laat zien hoe weinig gebruikers beseffen wat ze doen als ze op cookies klikken. Het is ook onmogelijk om dat te weten. Om dat te illustreren printte Janssen alle privacyvoorwaarden uit waarmee een bezoeker akkoord gaat als die met één muisklik instemt met de cookies van de Engelse Daily Mail. Met die klik accepteer je ook de voorwaarden van alle adverteerders en software waarop de site draait: een boekwerk van 826 dichtbedrukte pagina's privacyvoorwaarden die al die bedrijven het commerci

Ze stond als zestienjarige te popelen om te trouwen. Niet omdat ze nou zo stralend verliefd op haar man was, ze kende hem nauwelijks. Maar hij woonde in Nederland, en een huwelijk met hem leek Saïda de ideale gelegenheid om onder het juk van haar strenge moeder uit te komen. Ze woonde in Tétouan, een grote stad, maar vrijheid was in haar jeugd dun gezaaid: haar moeder sloeg vaak en hard en wee haar als ze vijf minuten te laat van school thuis was. Ze keek ernaar uit ergens te wonen waar niemand iets over een hoofddoek zou zeggen of over een rok op de knieën. En de eerste tijd in Nederland ging het ook goed. Maar de Marokkaanse gemeenschap was klein, de onderlinge controle groot, en onder druk van wat anderen zeiden, of van wat hij dacht dat anderen zeiden, mocht ze steeds minder. Niet meer naar buiten in een rok op de knieën. Niet meer naar buiten zonder hoofddoek. Niet meer naar buiten hoe dan ook. Ze was niet de enige: ze zag het bij veel vrouwen om haar heen gebeuren. Niet dat

In Den Bosch stappen vier mensen in de trein: een jongen met een BMX-fiets, twee Turkse toeristes met grote koffers op weg naar Schiphol en een vrouw in trainingspak. Ze heeft aardig wat tatoeages, een piercing door haar lip en een behoorlijk aantal kilo's teveel om de buik. Ze gaat tegenover me zitten en zet haar tas op de stoel naast haar. De jongen met de BMX zet zijn fiets tegen twee van de klapstoeltjes in de fietsafdeling en wil op het stoeltje daarnaast gaat zitten. De Turkse vrouwen willen ook graag naast elkaar zitten, en vragen hem of zij misschien die twee klapstoeltjes naast zijn fiets kunnen gebruiken. De jongen aarzelt even, knikt dan, kijkt mijn overbuurvrouw en naar de met een tas bezette zitplaats en besluit uiteindelijk op het trappetje naar de bovenste verdieping te gaan zitten. Die overbuurvrouw kijkt me veelbetekenend aan. "Typisch hè?" Ik vraag wat ze bedoelt. "Nou, buitenlanders!" Ik begrijp haar nog steeds niet. "Nou, dat is toch

De Papenbril De Papenbril. Zo noemden de Bosschenaren het fort dat na 1629 net buiten de stadsmuren verrees. Het moest de stad verdedigen tegen de Spanjaarden, maar dat niet alleen. Veel inwoners waren katholiek en Spaansgezind en de Citadel, zoals het bouwwerk tegenwoordig heet, was mede bedoeld om eventuele opstanden in de stad in de kiem te smoren. Om de kanonnen daarvoor schootsveld te geven, werd een deel van de huizen gesloopt. Stadhouder Frederik Hendrik, die het fort liet bouwen, had er enkele maanden overgedaan om de stad op de Spanjaarden te veroveren. Den Bosch was niet alleen van strategisch belang, maar gold ook als onbetrouwbaar. Per slot van rekening hadden de katholieke Bosschenaren in 1579 na anti-protestantse rellen zelf de Spaanse kant gekozen. Die verovering voelde destijds als een bezetting, zeggen historici Wouter Loeff en Robin Hoeks van Erfgoed Brabant in Den Bosch. Bosschenaren mochten heel veel niet meer. De schutterij moest haar wapens en vaandels inlev

Orbán en Jeszenszky in 2002 Als conservatief en christen zag de Hongaarse oud-minister van buitenlandse zaken Géza Jeszenszky bij de verkiezingen in 2010 maar één optie: op Viktor Orbán stemmen. Je kon wel kritiek op hem hebben, maar zijn doelen waren eerlijk en goed, meende hij destijds. Ruim de helft van de Hongaren dacht er zo net over en Orbáns tegenstander, interim-premier Gordon Bajnai, maakte eigenlijk geen kans. Een misvatting, meent hij inmiddels. De corruptie en machtsmisbruik, Orbáns greep op de Hongaarse pers, zijn vriendschap met Putin: als een van de prominentste politici uit de eerste post-communistische Hongaarse regering ziet Jeszenszky het tegenwoordig als morele plicht zich over ontwikkelingen uit te spreken: “Andere mensen zijn vanwege werk of familie niet in die positie.” Bij de gemeenteraadsverkiezingen vorig jaar oktober steunde hij de oppositie. Ook in 2010 had Jeszenszky wel twijfels: “Nadat Orbán in 2002 als premier verslagen was, zei hij openlijk dat