Runa Hellinga - Media

Ze stond als zestienjarige te popelen om te trouwen. Niet omdat ze nou zo stralend verliefd op haar man was, ze kende hem nauwelijks. Maar hij woonde in Nederland, en een huwelijk met hem leek Saïda de ideale gelegenheid om onder het juk van haar strenge moeder uit te komen. Ze woonde in Tétouan, een grote stad, maar vrijheid was in haar jeugd dun gezaaid: haar moeder sloeg vaak en hard en wee haar als ze vijf minuten te laat van school thuis was. Ze keek ernaar uit ergens te wonen waar niemand iets over een hoofddoek zou zeggen of over een rok op de knieën. En de eerste tijd in Nederland ging het ook goed. Maar de Marokkaanse gemeenschap was klein, de onderlinge controle groot, en onder druk van wat anderen zeiden, of van wat hij dacht dat anderen zeiden, mocht ze steeds minder. Niet meer naar buiten in een rok op de knieën. Niet meer naar buiten zonder hoofddoek. Niet meer naar buiten hoe dan ook. Ze was niet de enige: ze zag het bij veel vrouwen om haar heen gebeuren. Niet dat

In Den Bosch stappen vier mensen in de trein: een jongen met een BMX-fiets, twee Turkse toeristes met grote koffers op weg naar Schiphol en een vrouw in trainingspak. Ze heeft aardig wat tatoeages, een piercing door haar lip en een behoorlijk aantal kilo's teveel om de buik. Ze gaat tegenover me zitten en zet haar tas op de stoel naast haar. De jongen met de BMX zet zijn fiets tegen twee van de klapstoeltjes in de fietsafdeling en wil op het stoeltje daarnaast gaat zitten. De Turkse vrouwen willen ook graag naast elkaar zitten, en vragen hem of zij misschien die twee klapstoeltjes naast zijn fiets kunnen gebruiken. De jongen aarzelt even, knikt dan, kijkt mijn overbuurvrouw en naar de met een tas bezette zitplaats en besluit uiteindelijk op het trappetje naar de bovenste verdieping te gaan zitten. Die overbuurvrouw kijkt me veelbetekenend aan. "Typisch hè?" Ik vraag wat ze bedoelt. "Nou, buitenlanders!" Ik begrijp haar nog steeds niet. "Nou, dat is toch